Ik kijk naar buiten, uit het raam, de lucht is grijs, en kleine diamant tranen vallen naar beneden. Ze druppelen langs het kleine bobbeltje in de weg. Tussen de doolhof van straatstenen door, op weg naar het riool.
" Daag Wan-Qing" roepen ze vlak voordat ze worden opgeslokt in de diep duisternis van het riooltunnel.
" Help me toch!"
Ik schrok op, een dame in een fel oranje jurk vervaagd in de harde regenbuien.
Ik trok gauw mijn regenjas aan, en stampte in de plassen, ik keek naar de plek waar de dame stond.
" Ga met ons mee!" riepen de druppeltjes.
" Ga met ons mee Wan-Qing" riep een zoete stem.
" Ik ben veel te groot voor het riool!"
Ik kromp opeens zo erg dat een regendruppel om me heen sloot en me mee bracht naar het enge riool.
Het leek alsof ik in een glazen bol door een spookhuis heen reed.
Een lange witte baard,
half hangend in het rioolwater,
Half blind,
keek de rat mij aan:
" Wie ben jij?"
" Wan-Qing"
" Waar is de wijsheid?"
" Eh.."
" Zoek de weg in jouw hart"
Mijn hoofd voelde groeiend aan.
Mijn handen groeide en groeide.
Ik zat klem tussen de riool muren.
Ik begon te huilen, grote druppels vielen naar beneden.
" Ik wil naar huis!"
Ik sloot mijn ogen en veegde een paar tranen weg.
Met 1 oog zag ik een klein deurtje.
Ik duwde het open.
Ik keek met 1 oog door het deurtje heen.
De deur groeide tot een enorme gat.
Bloemen zwiepen in mijn gezicht, gras kriebelt mijn benen.
Op eens sloot de gat achter me.
Ik sloeg en ik schopte tegen de deur maar hij ging niet open.
Een grote flits verscheen achter me.
" Ik ben de zon, alle vreugde zit hier opgesloten"
" Ik wil naar huis!" huilde ik zacht en liet me omhelzen door de zon. Ik zag haar felle oranje jurk. Zij was de vrouw in de regen!
" Waarom huil je?" vroeg ik.
" Ik ben de regen, waarom is zij een zon, jij een mens en ik de regen?"
Regen barste in snikken uit.
" Laat de vreugde los, je zult de weg in je hart vinden, hoe kom ik thuis?"
" volg je hart"
Even later opende ik mijn ogen, de zon scheen in mijn gezicht, ze lachte!"
Einde
