Zee

De zee golft onder de grijze wolken
Het regent, mijn haren worden nat.
Het schuim spat.
Zou dat de kleine zeemeermin zijn?

Wat houd hij verborgen onder zijn blauwfluwelen dekmantel. Wat laat het rimpelen en kreuken?
Wie buldert, als het tegen de kribbe slaat?
Wie zingt, als het zachtjes wiegt?
Wie draait het, simpel om zijn vingertje?
Wie trekt, de arme mensen naar beneden?
Een Sirene, een waterreus of Poseidon?

Een bord, die waarschuwt: sterke stroming.

De meeuwen cirkelen om een schip. Het schip van Odysseus? Ze krassen.
Het zand is blauw. Het ribbelt. Zeewier ligt aangespoelt. Verlaten, met zijn groene armen verspreid. Aan stukken gescheurd, door wie?
De schelpen glanzen. Trots laten ze hun aquarelkleurige vormen zien. Een waterschilder die zijn meesterwerken maakt, op een klein glanzend oestertje. Een oester die zijn parel op zijn tong beschermd. Een moeder, voor een parelkindje.
Ik zag een vis. Een dode en een levende. Mama pakte het...bijna...

De lucht is grauw, maar toch helder.
De lichtelijk grijs getinde wolken, drijven voorbij
Een fles spoelt aan. Is dat een flessenpost? Een hulpbrief van een slachtoffer van de cyclopen?
Nee, alleen zand. Iemand heeft gewoon gedronken...

Nog een paar kilometers. Het is koud. Ik krijg een blaar. Ik word moe.
Er is een plasje. Lekker warm. Om je benen te verlossen van de koude laag dat zich vastkleeft.
Vreemd, weinig water is meestal warmer dan veel water.
Ik dacht, water heeft temperatuur.
Bij weinig water hoeft de temperatuur niet te verspreiden. Bij veel water juist wel. Dan gaan alle stukjes van elkaar en word het kouder.

Het miezert door een dunne mistvlaag. Het is kil. Niemand is er.
Behalve...
Een vrouw met een lang wit gewaad. In haar handen een paraplu.
Haar haar wiegt in de wind. Haar tere gezicht geniet. Ze lijkt te zweven in haar jurk.

In de verte zie ik een brug.
De brug van het einde.
Het einde van deze dag
Met de bus rijden we naar huis.

Schoolfoto

"Oh nee!" riep Kim uit. Ze streek door haar haren. Ze streek over haar jurk.
"Wat is er?" vroeg Iris. Ze straalde net als altijd.
"Jij hebt niets te klagen, jij ziet er altijd goed uit! Maar ik ben precies op deze dag slecht gekleed" riep Kim uit.
"Op fotodag?" vroeg Line.
"Ja!" riep Kim wanhopig.
"Dan gaan we in de middagpauze je haar doen en kleren kopen." riep Iris uit. Ze zwaaide met haar tas, zodat het tegen Pelona aan kwam.
"Aah! Waar ben je mee bezig Irisabel? Oh wacht! Zitten die ouderwetse kleding te strak, zeker een jaar geen nieuwe kleding gekocht!" kirde ze. Haar meelopers giechelden.
"Ik heet IRIS EN IK HEB GISTER NOG KLEDING GEKOCHT, ik zou zelf maar uitkijken waar je met die heksenneus heen loopt. Kim en Line giechelde. Trots gooide Pelona haar lange blonde haren naar achter en keek Iris vol afschuw aan.
"En wat moet dat voorstellen Kimberley? Als je je bij mij aansluit koop ik gratis kleding voor iedereen!" kirde Pelona.
"Ten eerste, moet je iedereen niet bij z'n bijnaam noemen en ten tweede: Ik koop mijn eigen kleding wel!" kirde Kim en samen met Line en Iris liep ze weg.
"En toch moet ik iets aan die jurk doen" fluisterde Kim snel.


Line en Iris wachtten op een proefje. De gordijnen slingerden. Kim kwam tevoorschijn met een gloednieuwe lichtblauwe jurk.

"Tadaaa"
"Nee, een 6"
"Tja, een 8"
"Sorry, wat moet ik anders aan?" Kim trok zich wanhopig terug in haar kleedhok.
"Zullen wij wat uitzoeken?" Iris trok de kast van Kim open.
"Noem je dit kleren? Je moet echt iets gaan kopen!"
"Ik heb genoeg kleding ja?" zei Kim kwaad "Kijk dit oranje topje past best bij dit spijkerjackje"
"Ja een echte spijkerjackJE, hoelang heb je al geen kleding gekocht?"
"een half jaar"
"Dan word het hoog tijd!" riep Iris. Ze sleurde Kim naar buiten en zette haar voor een modezaakje "Kies je kleding, we wachten bij een kleedhok."

Kim trok alle soorten jurken uit de rek, maar er was niets voor haar bij. Tot ze in een klein stoffig hoekje een klein jurkje zag hangen. Ze bekeek het. Het was prachtig. Snel trok ze het aan en voor het eerst gaf Iris een 10.

"Perfect! Waar heb je dit gevonden?" Iris glunderde bij het zien van de prijs. Kim wees naar het hoekje. Alleen was er geen hoekje meer. Er hing een grote spiegel.
"Het was er net en..."
"Doet er niet toe, we hebben hem" Iris griste haar portemonnee tevoorschijn en rende naar de kassa. Kim wou haar tegenhouden, maar Line trok haar terug.
"Iris is dol op kleren kopen. Betaal haar maar later terug" Kim en Line gniffelden. Iris kwam terug met een enorme tas en samen liepen ze naar huis.


Iris kamde het haar van Kim en liet het een beetje golven. Toen pakte ze blauwe linten en strikte Kim's haar.
"Ziezo, het is af" Iris liep trots achteruit, terwijl Kim langzaam opstond.
"Iris..." Kim glunderde en bekeek zich van alle kanten.
"Ja, ik weet het, bedank me later maar, oh nee, de pauze is zo om, tijd om naar school te gaan" samen liepen ze weer naar school. Dwars door het vieze sneeuwblubber.
Kim;s humeur vrolijkte op toen ze op school kwam. Iedereen gaapte Kim na.
Kim ving wat gesprekken op zoals:
"Is dat die griet van Meeteren?"
"Ja, dat is haar"
"Ze ziet er verbluffend uit"
"Heftig"

Kim was nogal trots op Iris, maar vlak voor de foto werd genomen, duwde Pelona Kim de blubber in toen Kim toevallig vlakbij liep.
"GRIET!" gilde Kim boos. Ze kon het niet laten om Pelona een harde klap in haar gezicht te geven.
"Moet jij niet zo pronken met andermans kleren, dat is Iris' stijl, dat zie je zo"
"Ze heeft het zelf aangeboden"
"Ja hoor" Pelona viel met een gil ook het blubber in.
"Ik krijg je nog wel" gilde Kim, terwijl ze kokend weg liep. Verslagen ontweek ze de fotograaf die haar aan het zoeken was.
Na de foto kwam Iris Kim zoeken.
"Rot meid" kon Iris alleen zeggen. Kim liet een paar tranen los.
"Het spijt me"
"Hoezo?"
"Dat ik je werk verpest heb"
"Ah, wat boeit dat"
"Ja wat boeit dat?" een vaag bekende stem klonk achter hun.
"Olivier!" riep Kim. Ze omhelsde hem. Het was een oude vriend van Line, Kim en Iris. Hij had hun bij veel avonturen geholpen en nou stond hij daar opeens.
"Heb ik net zo'n mooie jurk gekocht voor jou maar wat boeit dat?"
"Heb jij die jurk gekocht?"
"Natuurlijk"
"Dank je, maar hoe kom ik aan nieuwe?" Kim zuchtte weer verslagen. Olivier haalde iets uit zijn ongelofelijk grote tas.
"Wauw, dank je" Kim keek naar een jurk waarvoor Iris een 1000 gaf.
"Zeg nou maar tegen de schoolfotograaf dat je toch weer beter bent na een hete griepaanval en zeg dat je die foto snel wilt maken. Oh ja, ik geef Pelona wel een koekje van eigen deeg" Olivier verdween net zo snel als hij gekomen was. Kim glimlachtte.
Jammer dat Line er niet was. Die zou zijn bezoek zeer op prijs hebben gesteld.
Samen met Iris liep Kim naar school om zich om te kleden en een foto te maken.

Dagje Duinrell

Ik ben laatst in Duinrell geweest. Nu ga ik er een verhaal over schrijven.

Cristine drukte haar neus tegen het raam. Ze had er lang naar verlangd. Eindelijk ging ze naar Duinrell. Hoe zou het zijn?
Bij de ingang stond een reusachtige zwevende kraan. Cristine kijkt er vol bewondering naar. Cristoffer, haar broer, zei: "Pas maar op! Deze kraan is voor de mensenetende reuzen bedoeld! De Duinreuzen!!!!". Cristine stompte hem in zijn buik.
"Doe niet zo flauw!" Cristine liep nijdig vooruit. Cristoffer lachte en liep achter haar aan.

Ze kwamen aan bij een grote waterglijbaan van wel 10 trappen omhoog! Cristine en Cristoffer pakten allebei een slee. Cristine raasde omhoog. Maar toen ze naar beneden keek, voelde ze zich duizelen. Ze was vergeten dat ze hoogtevrees had...
Cristoffer duwde Cristine eraf. Ze gilde.

Beneden stompte ze haar broer weer. Toen kwamen ze bij een vlot. Het touw was gebroken en het dreef midden op water. Cristoffer trok aan het touw, maar dat hielp niet. Moeder probeerde de vlot naar hun kant te slingeren. Cristine keek goed rond. Aan een haakje hing een reddingsboei. Ze pakte het vast en slingerde het de vlot op. Langzaam trokken ze de boei naar zich toe. Het lukte!

Aan de overkant was een boot katapult. Cristoffer had Cristine erin geduwd, de hek dicht geklapt en er een muntje in gedaan.
"Trek aan de touw! Je kan toch niet meer terug!" Vol woede trok Cristine aan het touw. Langzaam en schokkerig werd de boot omhoog gehezen. Cristine zette zich schrap en daar ging ze! Ze gleed naar beneden en werd een meter de lucht in gegooid.

Weer ontving Cristoffer een stomp.

Daarna roeiden ze in de roeibootjes. Het was echt rustig. Hhet water glansde en Cristoffer roeide met een paar blauwe plekken.

Cristine rende naar de kikker 8baan. Ze zaten stevig vast. Langzaam werd de wagen omhoog gehezen. Met een vaart roetsjte het naar beneden. De hele wagen gilde.
"Durf jij in de Splash?" vroeg Cristoffer aan Cristine. Cristine knikte.

In de wachtrij stond een jongen die heel erg spuugde. Hij spuugde erg bij elke woord. Cristoffer liep haastig verder. Cristine lachte, maar liep net zo haastig.
De boot werd omhoog gehezen. Het maakte een scherpe bocht en het sjeesde naar beneden. Cristine werd zeiknat. Cristoffer lachte haar uit.

Hij kon weer een blauwe plek ontvangen.

Moeder vroeg of ze nog in de botsauto's wouden. Ze deden alsof ze een rijbewijs moesten halen. Cristine reed heel goed. Maar Cristoffer botste express overal tegenaan.

En dat was het dagje Duinrell.