“Niet eerlijk!,, Ik sla de deur dicht. Tranen spoelen over mijn wangen. “ Wat heb ik dan gedaan? Wat heb ik fout gedaan?,, denk ik steeds. Ik doe de deur op slot. Niemand mag erin, en ik ga er nooit meer uit! Ik plof neer naast mijn knuffels. “ jullie houden toch wel van me?,, ze zeggen niks, ze waren zo akelig levenloos. “ bestonden jullie maar...bestonden jullie maar!,, huilde ik zachtjes, ik drukte me stevig tegen mijn knuffels aan. Ik kneep mijn ogen dicht, daardoor liep er nog een paar tranen naar beneden. “waarom...waarom...,, ik deed mijn ogen weer open, hoeveel uren ik heb liggen slapen weet ik niet, maar buiten is het donker. Ik greep naar mijn knuffel, maar die was verdwenen! Ik sprong uit mijn bed en deed de deur open. “ Hallo, vergeet je mij niet?,, vroeg een klein schattig stemmetje. Mijn knuffel stond achter me en keek me met zijn kraaloogjes aan. Misschien had ik in huilen uitgebarsten! Nee, niet van verdriet maar van geluk. Hij leeft!! “nee...,, fluisterde ik “ nee, natuurlijk niet..” Ik veegde mijn tranen weg die ik had gekregen toen ik bijna was gaan uitbarsten voor de tweede keer. Hij liep als een hondje achter me aan, stilletjes de trap af, het restaurant in. Er was nog niemand op straat. Stilletjes pakte ik de sleutels en deed de deur open. Een koele windvlaag streelde mijn gezicht. Een stukje ochtendzon scheen over de daken. Het was geen oranje ochtendzon, maar het was een hele bijzondere ochtendzon. Het blauwe en het paarse smaakten een beetje fris. De roze en de rode smaakte zoet. Het geel en de oranje smaakten bitter en een beetje zuur. En de groene en de witte kleur smaakten zout.
Voorzichtig zette ik een stap naar buiten. Mijn voeten raakten de grond niet aan. Alsof er een onzichtbaar vloer onder mijn voeten groeide. Ik pakte mijn knuffel op. Hoewel hij wel een beetje zwaar is.
Een smalle straat. De huizen staken hoog boven me uit. Een kat om de hoek gromde als een enge tijger. Zijn felle saffier ogen zijn als woedende duiven.
Ik wel weg, weg van hier. Ik ren zo ver dat niemand mijn passen kan tellen. Op weg naar de oranje ochtendzon. Bij haar voel ik me veilig. “ Wan-qing...Wan-qing, ben je er nog?” Ik staarde naar de ochtend zon. “Zei jij dat?”. “ Wan-qing?” Ik hoorde gebonk.
Even later deed ik mijn ogen open. “ Mama!” Ik deed de deur open. Ik knuffelde haar. Bij haar ben ik ALTIJD veilig.
dinsdag 28 april 2009
zaterdag 25 april 2009
Familie
Je moet je eens bedenken...
We zijn allemaal familie!!! Zomaar heb ik dat bedacht! Misschien niet alleen de zin, maar ook waarom we allemaal familie van elkaar zijn!
Lang geleden waren de eerste mensen Adam en Eva. Toen zij van de appelboom aten, begonnen ze zich te schamen dat ze bloot rondliepen. Als zij niet gegeten hadden, stel je voor dat we ons allemaal letterlijk niet schaamden dat we in ons blootje liepen. Je denkt vast al, waarom heeft dat te maken met dat we familie zijn? of misschien hoor je het al aankomen.
Adam en Eva zouden getrouwd moeten hebben. Daaruit kwamen misschien wel iets van 4 kinderen uit!! Als die kinderen weer met elkaar zouden trouwen zouden we al acht kinderen hebben!!! En dan steeds door van 8 naar 16. Van 16 naar 32... Maar wat als iemand nou maar 2 kinderen kregen of maar 1 kind? Trouwen met een ander gezin natuurlijk! En misschien omdat het mensen rijk dan steeds groter word vergeten ze soms helemaal dat ze familie van elkaar waren!! Dan gaan ze de hele wereld rond en verkennen wat god heeft geschapen. Maar dan komt vele jaren later een koning de baas spelen en zei dat iedereen een achternaam moest kiezen, daardoor denken men dat we nog meer van elkaar verschillen... Misschien is de slaaf van een koning wel een lief broertje van een verre familie.
Misschien snap je het al, maar als je het nog niet begrijpt zal ik het maar eenvoudig uitleggen.
We zijn allemaal familie!!! Zomaar heb ik dat bedacht! Misschien niet alleen de zin, maar ook waarom we allemaal familie van elkaar zijn!
Lang geleden waren de eerste mensen Adam en Eva. Toen zij van de appelboom aten, begonnen ze zich te schamen dat ze bloot rondliepen. Als zij niet gegeten hadden, stel je voor dat we ons allemaal letterlijk niet schaamden dat we in ons blootje liepen. Je denkt vast al, waarom heeft dat te maken met dat we familie zijn? of misschien hoor je het al aankomen.
Adam en Eva zouden getrouwd moeten hebben. Daaruit kwamen misschien wel iets van 4 kinderen uit!! Als die kinderen weer met elkaar zouden trouwen zouden we al acht kinderen hebben!!! En dan steeds door van 8 naar 16. Van 16 naar 32... Maar wat als iemand nou maar 2 kinderen kregen of maar 1 kind? Trouwen met een ander gezin natuurlijk! En misschien omdat het mensen rijk dan steeds groter word vergeten ze soms helemaal dat ze familie van elkaar waren!! Dan gaan ze de hele wereld rond en verkennen wat god heeft geschapen. Maar dan komt vele jaren later een koning de baas spelen en zei dat iedereen een achternaam moest kiezen, daardoor denken men dat we nog meer van elkaar verschillen... Misschien is de slaaf van een koning wel een lief broertje van een verre familie.
Misschien snap je het al, maar als je het nog niet begrijpt zal ik het maar eenvoudig uitleggen.
- Adam en Eva trouwen volgens mij
- Hun kinderen trouwen met elkaar
- Hun kinderen trouwen ook met elkaar
- Tot er miljoenen kinderen zijn die van miljoenen, miljarden maken.
- Ze gaan allemaal de wereld verkennen
- vergeten dan te zeggen tegen hun kinderen "Kijk en dat is je ware tante"
- Omdat we ver van elkaar afstammen beginnen we van elkaar af te wijken. Bijv. in Afrika moeten ze weerstand hebben tegen de zon en krijgen een bruin kleurtje
- snap je het nu? O dit is al acht
Ik hoop dat je mijn fantasie nu snapt ( ik denk tenminste dat het zo klopt) en als de hele wereld dit mini berichtje leest zullen we vast over een paar jaar al broer en zus tegen elkaar zeggen. En ik hoop dan ook dat de wereld geen oorlog meer voeren met hun eigen broers en zussen. En dat de een niet pest als CHINEES of TURK!!!!
Heb je het al voorgesteld beste lezer? Ik hoop dan dat je het ten dele snapt en dat u (als u de logica van mijn fantasie nog niet helemaal snapt) het dan nog een keer wilt lezen.
Dank u
woensdag 22 april 2009
ziek
Mijn hoofd ingewikkeld in duizend vellen
Mama naast mijn bed verhaal vertellen
Zusje geeft mij een zoen
Papa heeft niks te doen
Een lamp, vervaagd
Mijn knuffels, sip in een hoekje
Over het witte plafond,
een spin,
heen en weer...
Er is niets aan de hand,
ik ben alleen maar ziek
Mama naast mijn bed verhaal vertellen
Zusje geeft mij een zoen
Papa heeft niks te doen
Een lamp, vervaagd
Mijn knuffels, sip in een hoekje
Over het witte plafond,
een spin,
heen en weer...
Er is niets aan de hand,
ik ben alleen maar ziek
zondag 19 april 2009
SKEP (Stichting Kinderen En Poëzie)
Vandaag was het een bijzonder dag.
Ik had de ereprijs gewonnen!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Ik had me eerder ingeschreven voor SKEP. Daarbij heb ik twee gedichten opgestuurd. Waarbij een gewonnen heeft. Maar niet alleen, maar met zo'n 80 kinderen samen. Er werden 12000 gedichten gestuurd. Ik kreeg het geweldige nieuws te horen dat ik een van de winaars was.
Vandaag ging ik dus naar Den Bosh. In het 'verkade fabriek' daar werd verteld wie de ereprijzen hadden gewonnen.
De presentator was Moniek Hagen, misschien kennen jullie haar wel van klokhuis. Er waren ook hele beroemde dichters bij.
Er werd eerst een speciale voordrachts manier gehouden door een mevrouw op een piano die het gedicht "zong". En toen kwamen twee mannen, de zogenaamde 'woorddansers'. Zij brachten hun gedicht voor met echo's en een DJ die allerlei effecten doet zoals: Achtergrond muziek. Ze zongen een beetje maar soms rappen ze ook wel een beetje. Het was nieuw voor mij.
Er werden workshoppen gehouden hoe je je gedicht het best kon voor dragen. Toen werd er een voordrachts wedstrijd gehouden. De beste uit ieder workshop werd uitgekozen en daar zat toevallig mijn zusje bij!!! Ik hoopte steeds dat ze won. Maar zij won helaas niet. Een meisje met het gedicht 'anders wil ik zijn' won een grote zitzak. Toen was de prijs van de kinderjury aan de beurt. Ik wist dat ik niet zou winnen. Ik dacht al dat ze mijn gedicht niet goed snapten. Maar stiekem hoopte ik toch dat ik zou winnen.
Toen kwam de schrijversjury's prijs. Van de onderbouw was al beken. De middenbouw was al bekend. Allemaal prachtige gedichten. Daarom dacht ik dat ik zal verliezen. Mijn zenuwen knepen me. Ik trilde helemaal. Ik deed mijn ogen dicht..."En de winnaar is...." Nu gaat ze het zeggen.ze maakte het exra spannend. Eerlijk gezegd iriteerde me dat een beetje, ik wou weten of ik had verloren of gewonnen!! "trommel allemaal even mee...." Mijn zenuwen knepen me nog harder. Ik trilde nog harder. En kneep mijn ogen heel erg dicht. ".... de winnaar....WAN-QING WANG!!!!!!!" Ik sprong een gat in de lucht. Mijn vriendinnen gilden van blijdschap. Zenuwachtig en trillend op mijn benen liep ik naar het podium. Een zaal vol mensen keken allemaal naar mij.
Als prijs kreeg ik een schilderij met mijn gedicht erop geschreven. En met mijn ingesproken gedicht werd een filmpje bijgemaakt. Het was een prachtig filmpje. Het paste goed bij mijn gedicht. Ik was heel trots op mezelf en mijn zusje.
Vandaag was het echt een mooi weer. Het lucht is blauw en de zon scheen stralend.
Ik had de ereprijs gewonnen!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Ik had me eerder ingeschreven voor SKEP. Daarbij heb ik twee gedichten opgestuurd. Waarbij een gewonnen heeft. Maar niet alleen, maar met zo'n 80 kinderen samen. Er werden 12000 gedichten gestuurd. Ik kreeg het geweldige nieuws te horen dat ik een van de winaars was.
Vandaag ging ik dus naar Den Bosh. In het 'verkade fabriek' daar werd verteld wie de ereprijzen hadden gewonnen.
De presentator was Moniek Hagen, misschien kennen jullie haar wel van klokhuis. Er waren ook hele beroemde dichters bij.
Er werd eerst een speciale voordrachts manier gehouden door een mevrouw op een piano die het gedicht "zong". En toen kwamen twee mannen, de zogenaamde 'woorddansers'. Zij brachten hun gedicht voor met echo's en een DJ die allerlei effecten doet zoals: Achtergrond muziek. Ze zongen een beetje maar soms rappen ze ook wel een beetje. Het was nieuw voor mij.
Er werden workshoppen gehouden hoe je je gedicht het best kon voor dragen. Toen werd er een voordrachts wedstrijd gehouden. De beste uit ieder workshop werd uitgekozen en daar zat toevallig mijn zusje bij!!! Ik hoopte steeds dat ze won. Maar zij won helaas niet. Een meisje met het gedicht 'anders wil ik zijn' won een grote zitzak. Toen was de prijs van de kinderjury aan de beurt. Ik wist dat ik niet zou winnen. Ik dacht al dat ze mijn gedicht niet goed snapten. Maar stiekem hoopte ik toch dat ik zou winnen.
Toen kwam de schrijversjury's prijs. Van de onderbouw was al beken. De middenbouw was al bekend. Allemaal prachtige gedichten. Daarom dacht ik dat ik zal verliezen. Mijn zenuwen knepen me. Ik trilde helemaal. Ik deed mijn ogen dicht..."En de winnaar is...." Nu gaat ze het zeggen.ze maakte het exra spannend. Eerlijk gezegd iriteerde me dat een beetje, ik wou weten of ik had verloren of gewonnen!! "trommel allemaal even mee...." Mijn zenuwen knepen me nog harder. Ik trilde nog harder. En kneep mijn ogen heel erg dicht. ".... de winnaar....WAN-QING WANG!!!!!!!" Ik sprong een gat in de lucht. Mijn vriendinnen gilden van blijdschap. Zenuwachtig en trillend op mijn benen liep ik naar het podium. Een zaal vol mensen keken allemaal naar mij.
Als prijs kreeg ik een schilderij met mijn gedicht erop geschreven. En met mijn ingesproken gedicht werd een filmpje bijgemaakt. Het was een prachtig filmpje. Het paste goed bij mijn gedicht. Ik was heel trots op mezelf en mijn zusje.
Vandaag was het echt een mooi weer. Het lucht is blauw en de zon scheen stralend.
Abonneren op:
Posts (Atom)