park Sonsbeek

Soms lijkt het leven een droom, en dan gebeurt er iets wonderlijks en dan zeg je: het leven lijkt een droom!!Zo had ik toen in park Sonsbeek gewandeld.
Ik kwam van het watermuseum en had zin om te kijken naar het misterieuze pad samen met mijn zusje en mijn mama.De zon scheen door de bladeren heen, de bladeren leken van goud.Ik voelde het frisse wind, ik hoor het water stromen...

Een heel klein meertje strekte ver voor ons uit.De eendjes drijven met de golfjes mee.We liepen verder en verder...

Er kwamen twee prachtige witte zwanen op ons af.Ze zwommen keurig naast elkaar.Ze kwamen op ons af en zwommen langs de oever.
Ik had wel een keer gehoord dat een meisje van 5 jaar dood was gepikt door een zwaan.Daarom was ik hartstikke bang voor ganzen zwanen geworden.Maar de zwanen bleven mooi.Ik bewonderde de zwanen dan ook op een afstand.

We liepen weer verder, verder het bos in.

Bomen stonden zig zag langs de weg, de bladeren dansen naar beneden.De hele weg zat onder de bladeren: geel, rood, bruin...

Dat is de weg naar de diepe herfst...

Misschien leefde er wel elfjes of feeën in het bos.Misschien zijn Elfenbankjes wel echt bankjes voor elfen.Misschien eten ze kleine paddestoelen en drinken ze water uit de waterval.En...

Het paadje werd smaller maar door mijn gedachten merkte ik het niet.Ik hoorde plonsende water.Door het fantaseren merkte ik helemaal niet dat ik naast een waterval stond.Opeens, door de waterval, plonsde de druppels om mijn oren heen.
Ik werd wakker en bewonderde het sierlijke gebied.Een gordijn van diamant, glimde onder de zon, tussen een paar grote rotsen, komt opeens uit het niets naar beneden gevallen.
Een grot achter het waterval.Is dat van miljoenen jaren geleden?
Het was binnen nat en druiperig.Het geplons van het water weerkaatste tegen de stenen muren.
De grond was vol van modder en de muren waren vochtig en vol mos.

Een paar stenen leidde de weg naar boven.Het leek net een avontuur film waar ik in speel.Een stenen balk leidde me verder.De hard stromende water ging onder mij door.Wat als ik er in viel?
Op een glad geslepen steen stond iets van "dit is waarschijnlijk de oudste molen geweest.Die was vernoemd naar een graaf van Gelre(ik ben vergeten wat de naam was).Later is op die plaats een waterval met grot gemaakt."

Jammer, dacht ik.Het is geen grot van miljoenen jaren geleden, want toen bestond Nederland nog niet.
Een pad vol stenen leidde ons de weg verder.Ik rook de frisse geur van het natuur.
We passeerde een grote meer.Een paar eenden speelden met elkaar.Het pad ging verder omhoog.Aan de zijkant stonden een rij hoge bomen.In de bocht verscheen weer een meer.De bomen spiegelen rustig in het water.Er was niemand, de wind woei door de bladeren.Het leek of ze tegen elkaar fluisterden...

Een koningklijk poort stond voor onze neus.Dit is vast een koningklijk tuin!!
Voorzichtig ging ik erin.Niemand liep er en er stond een akelige stilte.Je hoorde alleen de bladeren ritselen.Het droeg de naam: "de steile plein".
Mama liep de trap af terwijl ik en mijn zusje van een leegstaande stroompje liepen.We gingen dwars door een soort riet.En we gingen steeds meer omlaag.Het eindigde op een bak met water dat maar tien centimeter had.
Ik hoorde weer mensenstemmen.We gingen weer door een poort wat even koningklijk eruit ziet dan de andere.
We liepen de pad door en we waren weer bij de zwanen.

Dat was een prachtig avontuur...

Dan zegt mijn zusje: Wan-Qing, ik hoop dat dit geen droom is!En ze kneep mij.
AUW!zeg ik
Dit is geen droom, zegt mijn zusje
Maar soms..., zeg ik ,lijkt het leven een droom!!.