Twee mannen kwamen voorzichtig binnen.
'Hallo?' riep een van de mannen 'Is daar iemand?'
Emily probeerde haar zenuwen weg te ademen.
'E...Emily... v...v...van Stra...ten' stotterde Emily ondanks.
'Ja, keurig, je werd verwacht in het paleis toch?' riep dezelfde man weer vriendelijk. Opgelucht ademde Emily langzaam uit.
'J...ja dat klopt, met mijn kerstboom?' zei Emily. Dezelfde man lachte even.
'Zou je misschien het licht aan willen doen?' vroeg hij.
'Ja, ja natuurlijk' Emily tastte naar het lichtknopje. In het vage licht stonden twee jonge mannen van ongeveer 19. De een zag er vrolijk en open uit. Hij had goudblonde stekeltjes. De andere man had zwart ebbenhout kleurig haar. Hij zag er zwijgzaam uit.
'Hallo Emily, ik heet Afrid en dat is Kevin. Hij is nogal zwijgzaam' zei de man met de blonde stekeltjes.
'Welkom...eh...zullen we gaan?' vroeg Emily twijfelend.
'Ja' zei Kevin zacht. Zijn stem klonk als van fluweel.
'Kom, wij gaan de boom wel dragen, oeps, kijk uit voor de kaarsjes Kevin' waarschuwde Afrid.
De maan begeleidde het stoetje door de stille straten.
Emily haalde het houten engeltje tevoorschijn en bekeek het. Het maanlicht verbleekte de bruinige kleur naar zacht goud.
Het engeltje straalde iets bekends uit.
1 opmerking:
Je hebt dit verhaal met mooie woorden bedacht Wan-Qing!
Een reactie posten