Het Escola college (2)

Een nieuw begin
Het was nu precies vijf jaar geleden en dat klinkt lang, maar toch voel ik de leegte in mijn hart nog steeds. Als een complete puzzel waarvan iemand een stukje heeft gestolen.
Ik pakte het fotootje van mijn moeder vast en aaide het glas. In mijn oren klonk de preek nog na.
Het was alsof het allemaal gisteren was gebeurt...
"Guin!" riep mijn vader naar boven.
"Ja?" riep ik vanuit mijn kamer.
"Wil je de tafel dekken?"
"Goed dan!" het was wel het laatste waar ik zin in had, maar sinds mam er niet meer is, is hij erg prikkelbaar.
"Hartstikke bedankt, schat!"
"Oké... wat is er aan de hand?" vroeg ik voorzichtig.
"Er is niets aan de hand, mag ik geen vrolijke bui hebben?"
"Iets té vrolijk voor jouw doen, als je het mij vraagt"
"Kom op, Guin!"
Ik zuchtte en verdeelde de borden over de tafel.
"Liz! Eten staat klaar!" riep ik naar boven. Een tienjarig meisje kwam de trap afgestormd.
"Wat eten we?" riep ze wantrouwend, toen ze de enorme pan met vreemde slierten op tafel zag staan.
"Spaghetti! Kom aan tafel en gedraag je, ik verwacht bezoek"
Lizzy kwam naast me zitten.
"Denk je dat papa zijn nieuwe liefde heeft gevonden?" fluisterde Lizzy zacht. Ik glimlachte, maar diep van binnen hoop ik dat het niet meer dan een afspraak is.

De bel ging. Mijn vader verdween meteen naar de gang. Even later kwam hij binnen met een knappe vrouw. Haar blonde haren zaten in een paardenstaart en haar lach straalde vriendelijkheid uit.
Lizzy mocht haar blijkbaar meteen, maar ik had het eer best moeilijk mee.
"Meisjes, dit is Cornelia"

Cornelia bleek inderdaad de nieuwe vlam van pap te zijn. Ik woelde in mijn bed. De lichtgevende cijfertjes op mijn wekker gaven negen uur aan.
Er werd zachtjes geklopt op de deur van mijn kamer.
"Binnen" zei ik. Mijn vader kwam zachtjes naar binnen.
"Ik vond dat ik je dit even moest vertellen"
"Wat is er?" vroeg ik verbaasd.
"Jij vond je school toch al niet meer zo leuk?"
"Nou, ik heb niet echt vrienden ofzo... maar voor de rest gaat het wel"
"Maar zou je niet opnieuw willen beginnen? Een nieuw begin?"
"Draai er nou maar niet omheen pap!" zei ik vermoeid.
"Nou... eh, we hebben geregeld dat je naar een nieuwe school gaat"
"Wie bedoel je met we?" vroeg ik argwanend.
"Cornelia en ik" zei pap zacht, meteen vervloog alle sympathie die ik voor Cornelia had opgebouwd.
"Dat ze mams plaats inneemt in jouw hart, daar kan ik nog mee leven, maar dat ze mijn leven gaat bepalen!?" schreeuwde ik.
"Maar Guinera..."
"Waar slaat dit allemaal op! Waarom moet ik ergens anders naar toe?"
"Guinera, je zult het heel mooi vinden, het is in de woonplaats van Cornelia"
"Oh, dat maakt alles beter! Jullie kennen elkaar al langer, hè? Ik merkte heus wel dat je steeds vreemder werd!"
"Dat klopt, Guinera, ik wil niet tegen je liegen, maar ik wist dat je zo zou reageren en ik wou zeker weten of dit serieus ging worden, zodat je niet boos werd om niets"
"En waarom moeten we naar haar geboorteplaats, ik bedoel, we gaan toch niet bij haar intrekken?"
"Guinera..."
"Ik verlaat deze huis niet! Als jij je herinneringen aan mam kwijt wilt raken, dan doe je dat! Maar mam zal nooit verdwijnen uit mijn hart en zeker niet voor dat mens!"
"Guinera!" riep mijn vader streng. Ik keek hem uitdagend aan. Toen zuchtte hij.
"Guinera, ik beloof je dat mam altijd een speciaal plekje in mijn hart blijft krijgen, het zit niet zoals je denkt"
"Hoe zit het dan?"
"Guinera, ik..."
"Je haat mam!" schreeuwde ik, het flapte er zo uit. Ik schrok er zelf heel erg van, want ik wist dat het niet zo was. Pap keek ook geschokt en zijn hartelijke ogen veranderen in trieste, waterige ogen.
"Ik hield juist teveel van haar... maar dat begrijp je niet"
"Ik begrijp het heel goed!"
"Guinera, ik wil dat je ophoudt met zulke dingen zeggen"
"Ik wil dat je ophoudt met háár!"
"Dat kan niet..." mijn vader begon plotseling heel zacht en voorzichtig te praten. Ik bewoog me onbewust dichter naar hem toe om te verstaan wat hij zei. Toen zijn woorden mijn oor bereikten verstarde ik. Alsof alle spieren in mijn lichaam was stopgezet en dat ik alleen nog maar die woorden kon herhalen in mijn hoofd. Alsof ik een zwarte kubus van alle kanten bekijk om te zien of er een sprankeltje wit in zat:
"Ik ga met haar trouwen"