Een kerstnacht deel 4

Emily deed haar werk goed en kreeg opslag. Met dat geld kocht ze een jurk die ze altijd al had willen kopen.
"Dit werkje is toch niet zo erg als je verwachtte toch?" Met een scherpe beweging draaide Emily zich om. Kevin leunde nonchalant tegen de deurpost. Emily's mondhoeken ontspande zich in een glimlachje.
"Oh jij bent het, laat me voortaan niet schrikken oke?" zuchtte Emily. Ze had haar nieuwe jurk vast en hield het voor in de spiegel.
"Die staat je goed Emily" zei Kevin zacht, maar Emily merkte de sluwe ondertoon in zijn stem niet "Ik zal je altijd blijven bedanken"

Er ging weer een dag voorbij. Emily stond nietsvermoedend op en wreef de slaap uit haar ogen, die dag zou ze een feestontbijt maken, de koningin was jarig.
Het was vroeg in de ochtend. Emily zag vanuit haar raam dat Kevin beneden in de tuin aan het praten was met een man. Snel trok Emily iets aan en liep naar de tuin. Die man hoorde hier niet.
"Ik heb het haar gegeven, ze hebben geen bewijs" gromde Kevin zacht. Emily snapte er niets van. De andere man knikte.
"Goed zo Kevin, de juwelen van de koningin liggen in de schatkamer, kom maar mee" Emily volgde de mannen stiekem. Ze gingen een trap onder een struik door. Wat Emily daar zag deed haar hart opspringen. Snel rende ze weg.
Toen ze het paleis in kwam hoorde de koningin roepen: "Man, waar zijn mijn juwelen"
Het antwoord brandde op Emily's lippen, maar dan zou ze Kevin verraden en ze hield van Kevin. Of hij slecht was of niet.

Met een stekend hart sloot ze zichzelf op in haar kamer, huilde en viel in slaap.
Opeens hoorde ze dat er wild op haar deur werd gebonsd.
"Wacht even!" riep ze. Ze bekeek zichzelf in de spiegel, kamde haar haren en opende de deur. Meteen werd ze aan beiden kanten vastgegrepen.
"Meekomen" gromde een man. De andere deed zijn grote hand voor haar mond.
Emily stribbelde tegen, maar ze duwden haar naar een grote kerker in het paleis.
Kevin zat daar tegen de tralies aan de buitenkant.
"Het spijt me Emily, je weet te veel"
"Hoe weet je dat?" brieste ze terwijl ze de grote hand weg beet.
"Dacht je er niet aan dat er camera's in de tuin hangen? Dat we onszelf steeds wegwissen en we jou toen konden zien?" zei hij nonchalant. Emily rukte zich los.
"Ik had altijd van je gehouden Kevin. Ik had je daarom niet verraden!" Emily's ogen begonnen te tranen. Plotseling had Kevin haar tengere gezicht weer in zijn handen. Hij keek haar aan en gaf haar een snelle zoen. Toen werd Emily alsnog in de cel gesmeten.
"Alsjeblieft Kevin" huilde Emily.
"Ik zal altijd van je houden, maar dit is de beste Emily" zei Kevin zacht, terwijl hij door de tralies een kus op Emily's voorhoofd drukte.
"Wat bedoel je?" snauwde Emily, ze duwde Kevin weg.
"Onze baas zal je vinden en die doet ergere dingen met je, tot die tijd houden we je hier vast"
"En mijn werk dan?!" riep Emily, maar Kevin draaide zich om. Emily trok haar knieen tot haar borst en sloeg haar armen eromheen.
Ze dacht aan de kok die straks het het feestmaal zelf moest maken, aan de kerstbal die vanacht was. Ze had zoveel plannen gemaakt om stiekem even te kijken. Emily zuchtte.
"Fijne kerstdag Emily" wenste ze zichzelf toe en snikte.